ေရးတတ္ရင္ ဝတၳဳျဖစ္တယ္

ေရးသူ။ ေမာင္သာရ

ေရဆိုတာ ျမင့္ရာကေန နိမ့္ရာကို စီးတယ္လို႔ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သည္ေနရာ မွာေတာ့ငါလည္း မေရ မရာ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ မင္းကိုပဲ အားကုိး တႀကီးနဲ႔ ျပန္ေမးရ ဦးမယ္။ ၅၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အရြယ္ဟာ သူငယ္ျပန္ ၿပီလား၊ ျပန္ႏိုင္ၿပီလား၊ ျပန္တတ္ၿပီလား။ ေအးပါ... ၅၅ ႏွစ္နဲ႔ သူငယ္ျပန္တယ္ လို႔ေတာ့ ငါလည္း မၾကားဖူး ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းသိတဲ့ အတိုင္း ငါ့အသက္က အခုလာမယ့္ ေအာက္တိုဘာလ က်မွ ၅၅ ႏွစ္ျပည့္မယ္။ သူငယ္ျပန္ တတ္တဲ့အရြယ္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း အထူးသန္တုန္း၊ ျမန္တုန္း။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ သူငယ္ျပန္စ ျပဳေနၿပီ။ သူငယ္ျပန္ ခ်င္ေနၿပီ။ တစ္ခါတေလ ငါ့စိတ္ကို ငါမနည္းထိန္း ရတယ္။ ဒါေတာင္ မရခ်င္တဲ့ အခါ မရဘူး။ လြတ္ခ်င္တဲ့ အခါ လြတ္သြားတယ္။ မင္းက မိန္းမငယ္ငယ္ ကေလးေတြကို ယူခ်င္တဲ့စိတ္ ေပါက္ရမွာလား။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ေမာင္ရာ၊ ေၾကာက္လွပါၿပီ။ သည္မယ္ေဟ့ေကာင္၊ မေနာက္နဲ႔။ ငါအတည္ ေျပာတာ၊ အဲဒါ ငါေျပာျပမယ္၊ မင္းေရး။ ေရးတတ္ရင္ ၀တၳဳျဖစ္တယ္၊ ကဗ်ာလည္း ျဖစ္တယ္။ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တယ္ေပါ့ကြာ။

ဟ... ငါကိုယ္တုိင္ ေရးႏိုင္ေတာ့မွ သက္သက္မဲ့ မင္းကို ေရးခိုင္း ေနပါ့မလား။ ငါေရးလို႔ မျဖစ္လို႔ ေပါ့ကြ၊ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ငါေရးရင္ ျပႆနာ ျဖစ္မယ္၊ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။

မင္းကေတာ့ စာေရးတဲ့ လူခ်င္း တူေပမယ့္ စာေရးတဲ့ မူခ်င္း မတူဘူး။ ၿပီးေတာ့ လူငယ္လည္း လူငယ္၊ ဘာအေရာင္ အဆင္းမွ လည္းမရွိ။ လမ္းမေပၚမွာ ပုဆိုးကြင္း သိုင္းၿပီးေခြ လွိမ့္လည္း မင္းအေနနဲ႔ ကေတာ့ တင့္တယ္တယ္။ ဘာကိစၥမွ မရွိႏိုင္ဘူး။

မင္းသိ ပါတယ္ေလ။ တတ္ႏိုင္ရင္ ငါ စာမေရး ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို။ အသက္ႀကီး လာၿပီ ဟေကာင္ရ၊ မ်က္စိေတြမႈန္၊ လက္ေတြတုန္နဲ႔။ မ်က္စိမႈန္ တာက မ်က္မွန္တပ္လို႔ ရေသးတယ္။ လက္တုန္တာက ဘာမွကူလို႔ ေထာက္လို႔ မရဘူး။
ေျပာရတာလည္း ရွက္ပါတယ္ကြာ၊ မေရး ျပန္ေတာ့လည္း ထမင္း စားစရာက မရွိျပန္ ဘူးဟ။ ထမင္း စားစရာ မရွိလို႔မ်ား သိသိ တတ္တတ္နဲ႔ လာေပးၾက ကမ္းၾကလိမ့္မယ္ လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔၊ ေႂကြးရွင္က လူေရွ႕မေရွာင္ သူေရွ႕မေရွာင္ ေႂကြးလိုက္ မေတာင္းရင္ဘဲ ကံေကာင္း။

ခက္သားပဲကြ။ သည္အသက္ သည္အရြယ္ ေရာက္လာမွေတာ့ ငါလည္း တျခားအလုပ္ လုပ္မစား တတ္ေတာ့ဘူး။ ျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေခါက္႐ိုး က်ဳိးေနၿပီ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ မင္းမ်က္ျမင္ပဲ။ ငတ္ေတာ့လည္း ေတြ႕ကရာ ေလွ်ာက္ေရးေတာ့ တာေပါ့။ ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့ေတြ ေရးလားေရးရဲ႕။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္ေရး ရလားေရးရဲ႕။ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္က အေၾကာင္းေတြ၊ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္က အေၾကာင္းေတြ၊ လမ္းေဘးက အေၾကာင္းေတြ၊ ဘာမွလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေတာင္ေလွ်ာက္ေရး၊ ေျမာက္ေလွ်ာက္ေရး။

ေဟာ... အခုေတာ့ မေရးခ်င္ ေတာ့ဘူး။ မေရးေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔ပဲ ေရးၾကေတာ့။ အခု ငါ ေျပာျပမယ္ ဆိုတာကလည္း ေရးတတ္ရင္ေတာ့ စာေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တယ္ကြ။ လွတယ္။ လွေအာင္လည္း ေရးတတ္ရမွာ ေပါ့ကြာ။ ေအး... သည္၀တၳဳ မွာေတာ့ ငါ့ကို အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ ေနရာမွာ ထားေရးရမယ္။ နာမည္ေတာ့ လႊဲထည့္လိုက္ေပါ့။ လြယ္ပါတယ္။ အဲ- ၀တၳဳ အစမွာ ေစာေစာက ေျပာတဲ့အတိုင္း ငါက ၅၅ ႏွစ္နဲ႔ သူငယ္ျပန္စ ျပဳေနၿပီေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ သူငယ္ ျပန္ၿပီလို႔ ေျပာရသလဲ ဆိုေတာ့ မင္းသိတဲ့ အတိုင္း ငါကအခု ကမာရြတ္က အေဆာင္ တစ္ေဆာင္မွာ ေနေနတယ္။ အေဆာင္ ဆိုတာက ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးစ အလုပ္လက္မဲ့ လူငယ္ေတြ၊ အလုပ္၀င္စ လူငယ္ေတြ စုေပါင္း ငွားရမ္း ေနထိုင္ၾကရ တဲ့ေနရာ။ အားလံုး အသက္ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ပတ္၀န္းက်င္ အရြယ္ေတြ၊ လူပ်ဳိ ကိုယ္လြတ္ေတြ၊ ငါလိုလူမ်ဳိး ငါကလြဲလို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိ။

စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ အဲဒီလို အရြယ္ လူငယ္ကေလး ေတြနဲ႔ခ်ည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား အေန ၾကာလာေတာ့ ငါကလည္း လြတ္ေန၊ စိတ္ေတြလည္း ျပန္ငယ္လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေတြးအေခၚ ေတြလည္း ေျပာင္းကုန္သလား မေျပာတတ္ဘူး။ အင္အား ခ်င္းကလည္း ငါက တစ္ေယာက္တည္း၊ သူတုိ႔က အမ်ား။ လႊမ္းမုိးလာတယ္ ေအာက္ေမ့ရတာပဲ။

ဟင့္အင္း... မဟုတ္ဘူး၊ မင္းေျပာသလို တဲြခ်င္တဲ့စိတ္၊ ႏႊဲခ်င္တဲ့ ဆႏၵမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ ဒါကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
ေနာက္တာေျပာင္တာ၊ ရယ္စရာ ေျပာတာက ေျပာတာတျခား။ မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က် သြားၿပီ။ ဘယ္လုိမွ စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါအမွန္။ ဒါေပမဲ့ ငါကဘာလဲ မသိဘူး၊ သတင္းစာ ဖတ္ရင္ ခါတိုင္းလို မဖတ္ဘူး၊ ခါတိုင္းဆိုရင္ စာအုပ္ေၾကာ္ ျငာေတြ ပထမဆံုး လွန္ဖတ္လို႔၊ ေနာက္နာေရး ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္လို႔။ ေဟာဗ်... အခုေတာ့ “အလိုရွိသည္”ဆိုတဲ့ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာ ေခၚတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ ကိုပါ အေရးတႀကီး ဖတ္ေနၿပီ။

ဘာလုပ္မွာလဲ။ ငါ့အသက္ အရြယ္၊ ငါ့ပညာ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲ။ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္ စိတ္၀င္တစား ဖတ္မိေနတယ္ ဆိုတာကို။ အလကား ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခါတေလ အဲဒီ ေၾကာ္ျငာတဲ့ အလုပ္ကုိ စိတ္ကူးနဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြ အလြတ္က်က္ ၾကတဲ့“ျပည္ျမန္မာ”စာအုပ္ ဆိုရင္လည္း ေကာက္ဖတ္ၾကည့္။ မွတ္၊ ၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲ ၀င္ေျဖၾကည့္။

တကယ္ ရယ္ရတယ္။ ငါမေအာင္ဘူး။ ငါ့ကိုယ္ငါသာ အျပင္ဘက္မွာ အထင္ႀကီး ေနတာ။ လူေတြ႕ ေမးခံရတဲ့ အဆင့္ေတာင္ မေရာက္လိုက္ဘူး။ ဖြတ္က်ား၊ စိတ္ကူး ထဲမွာေတာင္ ေအာက္တန္းက်။ ဟဲ့ေကာင္- ဘာေတြ လိုက္ေရးမွတ္ ေနတာလဲ။ မဟုတ္တာ ေတြလည္း ေလွ်ာက္မထည့္နဲ႔။ ငါေျပာသမွ် အကုန္လံုးလည္း ထည့္ေရးဖို႔ မလိုဘူး။ ၀တၳဳတို ဆိုတာ တိုရမယ္။ တိုႏုိင္သမွ် တိုရမယ္။ လွ်ာမရွည္နဲ႔။ မလိုအပ္ရင္ ထည့္မေရးနဲ႔။ စာဖတ္တဲ့ လူေတြမွာလည္း အခ်ိန္အား သိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကုိ ျမန္ျမန္ေျပာ၊ တိုတိုေျပာ။ ေရွးေခတ္က ေရးပံု ေရးနည္းေတြကို အတုခိုး မမွားနဲ႔။ စာအုပ္ေဟာင္းပံု ထဲကပညာေဟာင္း ရွိေတြရဲ႕ စကားေတြ ကိုလည္း နားေယာင္ မေနနဲ႔။ မင္းရဲ႕အလုပ္က ေရး၊ ဆက္ေရး။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ မဟုတ္လား။ ေရး၊ ေျပာေန၊ ျငင္းေနလို႔ စာေရးဆရာ မျဖစ္ဘူး။

ဟုတ္ပါ့၊ လွ်ာရွည္တာက ငါ။ ေျပာလက္စ စကားေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြား ပါလိမ့္။ ေအး-လူငယ္ေတြနဲ႔ အတူေနတယ္။ လူငယ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း လူငယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ အခုမွ ဘြဲ႕ရခါစ ေပါ့ေလ။ အလုပ္ မရွိေသးေတာ့ အလုပ္ေလွ်ာက္ မယ္ေပါ့။ “အလိုရွိသည္”ေတြကို အေသအခ်ာ လိုက္ဖတ္။

ဆိုလိုတာက “ဘ၀”ကို အခုမွ စမယ္ေပါ့။ “စာေရးဆရာ ဘ၀”ကို ေမ့လိုက္။ “ေမာင္သာရ”ကို ေမ့လိုက္။ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ေမာင္သိန္းလြင္ ေနာက္အသစ္ တစ္ေယာက္။
ေမာင္သိန္းလြင္ ဘာျဖစ္ခ်င္ သလဲ။ အနာဂတ္ ဘ၀ အတြက္ ဘယ္လို စိတ္ကူး ၾကံစည္ထား သလဲ။ အလုပ္ ေရြးၿပီးၿပီလား၊ လမ္းေရြးၿပီး ၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ရရာ အလုပ္ လုပ္မွာလား၊ ေလွၾကံဳ လိုက္မွာလား၊ လြယ္တဲ့လမ္း သြားမွာလား၊ ပန္းတိုင္သတ္မွတ္ ေလွ်ာက္မွာလား။

ဟိုက္- ဘယ္ဆိုးလို႔တံုး။ ေမာင္သိန္းလြင္ အသစ္လည္း စိတ္မေက်ပြဲ ႏႊဲခ်င္ေသးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘ၀မွာ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ထပ္ငယ္ခ်င္ ေသးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္လုပ္မယ္ တဲ့။ မင္းသိတယ္ မဟုတ္လား။
၀ပ္ခါနီး ၾကက္မ တစ္ေကာင္ကို၀ယ္ၿပီး ၾကက္ဥဆယ္လံုး ထည့္၀ပ္ခိုင္း လိုက္တာ အခုေပါက္ ေနၿပီ ဆယ္ေကာင္။ တစ္ဥမွ မပ်က္ဘူး။ အ၀ပ္ေကာင္း လိုက္တဲ့ ၾကက္မ။ သားထိန္းလည္း ေကာင္းလိုက္တဲ့ ၾကက္မ။ ေဟ့ေကာင္- ေငးမေနနဲ႔။ အဲဒါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္။ တစ္ႏိုင္ ေမြးျမဴေရး ေခၚတယ္။ မပါပါေအာင္ ထည့္ေရး။

ေအး- ၾကက္ကေလးေတြ အေၾကာင္းၾကံဳလို႔ ေျပာဦးမယ္။ မင္းလည္း တိရစၧာန္ ခ်စ္တတ္တဲ့ အေကာင္ပဲ။ အေဆာင္ ပိုင္ရွင္ အပ်ဳိႀကီးအို ကလည္း တိရစၧာန္ ခ်စ္တတ္တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ၾကက္ဆိုတာ တံျမက္စည္း လွည္းထားတဲ့ အမႈိက္ပံုကို ျပန္ဖြပစ္လို ဖြပစ္၊ ေပါင္းသင္ ေျမဖို႔ထားတဲ့ ပန္းပင္ ေျခရင္းေတြ ယက္လိုယက္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ျပႆနာ တက္ႏိုင္တယ္။

အင္း- ငါလည္း ဒီၾကက္ ကေလးေတြ ေပါက္လာမွ အေတာ့္ကို အိမ္ျမဲေနတယ္။ အဲ- အေဆာင္ ျမဲေနတယ္။ ဟန္ေတာ့က်တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကိုလည္း ေန႔စဥ္ မထြက္ျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ ခရီးစရိတ္ အကုန္အက် သက္သာတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေတြမွာလည္း သိပ္ၾကာၾကာ မထိုင္ ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ပုပ္ သက္သာတာေပါ့။ အလကားေနရင္း ငါ့ၾကက္ကေလး ေတြပဲ ငါထိုင္ၾကည့္ ေနတယ္။ ၾကက္ေက်ာင္းတယ္ ဆိုပါေတာ့။ မင္း မသိဘူး။ လႊတ္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အစာေတြ႕ရင္ ၾကက္မႀကီးက အသံျပဳၿပီး လွမ္းေခၚတယ္။ ၾကက္ကေလးေတြ ေျပးလာၿပီး စားၾကတယ္။ ၾကက္မႀကီးက သူမစားဘူး။ အစာ သိပ္ေပါမ်ား ေနမွ ၀င္စားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ က်ီးကန္းလာတယ္။ ရန္သူလာတယ္။ ၾကက္မႀကီးက အသံျပဳ လိုက္တယ္။ အေတာင္ ႏွစ္ဖက္ကို ဖြေပးတယ္။ ၾကက္ကေလး ေတြက အေမ့နား ေျပးလာၾကၿပီး ပုန္းၾကတယ္။

မိဘေမတၱာ ေျပာပါတယ္။ တိရစၧာန္ေတာင္ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ္ခ်စ္တယ္။ ဒါလည္း ဖြဲ႕ႏဲြ႕ၿပီး ေရးလို႔ ရတာပဲ။ ငါေျပာမယ္။ မနက္ကပဲ ျမင္ခဲ့ရ ေသးတယ္။ ၾကက္မႀကီးက ပန္းအိုးေအာက္ အုတ္ခဲၾကားက တီေကာင္ တစ္ေကာင္ကို မိလိုက္တယ္။ ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ျပတ္ပါလာတယ္။ မစားဘူး။ တလင္းေျပာင္ မွာခ်ၿပီး ကေတာ့ ကေတာ့နဲ႔ ၾကက္ကေလး ေတြကို လွမ္းေခၚတယ္။ အသံျပဳ လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ၾကက္ကေလးေတြ ေျပးလာၾကတယ္။ ၀ိုင္းလုၾကတယ္။

ၾကက္ကေလးက ဆယ္ေကာင္၊ အစာက တစ္ခုတည္း။ ပထမဆံုး ရတဲ့ အေကာင္က အစာကို စားမယ္လို႔ အျပင္မွာ ေနာက္တစ္ေကာင္က ေကာက္ယူေျပးတယ္။ ႏႈတ္သီးမွာ အစာ တန္းလန္းနဲ႔။ တစ္ေကာင္က ေျပးတယ္။ ကိုးေကာင္က လိုက္တယ္။ ခ်နားခ်ိန္ မရဘူး။ ခ်စားခ်ိန္ မရဘူး။ အခ်င္းခ်င္း အတင္း လိုက္လုတယ္။

ေျပးတယ္။ လိုက္လုၾကတယ္။ နားတယ္။ ေနာက္တစ္ေကာင့္ ပါးစပ္ထဲ ပါသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေကာင္က ေျပးရျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္ေကာင္မွာ ဘယ္အေကာင္မွ ဟုတိၱပတိ္ၱ မစား လိုက္ရဘူး။ လုရင္းနဲ႔ ျပတ္ကုန္တယ္။ ခ်ီေျပးရင္းနဲ႔ နည္းနည္း စားရတဲ့ အေကာင္စား ရမယ္။ အစာကေလး အနည္းအပါး စားရပါမယ့္ အေရး ေျပးၾကရ၊ လႊားၾကရ၊ လုၾကရ၊ ယက္ၾကရ။

ဒါလည္း ေရးတတ္ရင္ ေရးလို႔ရတာပဲ။ ေဟာ- နည္းနည္းကေလး အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ၾကက္မႀကီးက သားမခြဲ ေသးဘူး။ သူတို႔အေခၚ “အေမြလု” သတဲ့။ အခ်င္းခ်င္း ခြပ္ကုန္ၿပီ။ ဒါလည္း ေရးလို႔ ရတာပဲ။ ဟဲ့ေကာင္- အိပ္ငိုက္ မေနနဲ႔။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ မ်က္စိကုိ ဖြင့္ထား။                    

ေမာင္သာရ
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၁)
ေ႐ႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။