မွန္

ေဒါက္တာ ေမာင္ဘခ်စ္

ေမ ၁၁၊ ၂၀၁၁

မွန္တိုင္းလည္း မေကာင္းဘူး။ မွန္တိုင္း ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်၊ ေသနတ္မွန္ရင္ ေသတာပဲ မဟုတ္လား။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့။ အဲဒီေသနတ္ဟာ သူမ်ားကိုမွန္လား ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္သလားဆိုတာပါပဲ။ မၾကာေသးမီက အိုစမာဘင္လာဒင္ ‘မွန္’ သြားသည္။ ေသနတ္မွန္ၿပီး ေသတာေပါ့။ သူ႔အျဖစ္က ဆိုးသည္။ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြ အားလံုဝမ္းသာၾကေပမယ့္ ေမာင္ဘခ်စ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ဝမ္းနည္းသူေတြ ရွိဟန္တူသည္။

ဒါကို သတင္းအေနနဲ႔မယူဆလို႔လား မသိပါဘူး။ ျမန္မာသတင္းစာေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမံုတို႔မွာ ဒီသတင္းကို မထည့္ပါဘူး။ (အီးမွန္သြားဟန္ တူသည္) ျမန္မာသတင္းအဖြဲ႔ (စာေပစာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔) ေတြကလည္း ပါကစၥတန္ကို သြားေလ့ရွိသည္။ ဘယ္လို ဆက္စပ္တယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။

တခုေတာ့ ရွိသည္။ ပါကစၥတန္က ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ သူတို႔သည္ ျပည္တြင္းက မြတ္ဆလင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလုပ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီေတြျဖစ္သည့္ Shine တို႔၊ Naing တို႔ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တဝက္၊ အယ္ကိုင္းဒါး တဝက္ လို႔ေတာင္ ဆိုေနၾကသည္။

ဒါဟာ စစ္တပ္ကို အဲေလ … စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို သြားပုတ္ေလလြင့္ ေျပာတာျဖစ္မွာပါလို႔ ေမာင္ဘခ်စ္ ယံုၾကည္သည္။

သူတို႔စီးပြားေရးလုပ္တာ အေတာ္ဝါသနာပါဟန္ တူသည္။ (ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္) စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ စားအံုးဆီကုိ ကုမၸဏီ ၁၃ ခုက အင္ပို႔ဒ္လိုင္စင္ ရသတဲ့။ သူတို႔နဲ႔ ဆိုင္သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္က အင္ပို႔ဒ္လိုင္စင္ ေရာင္းစားတာကို ၾကားဖူးမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္တဲ့သူေတြဟာ သူတို႔ရထားတဲ့ လိုင္စင္ေတြကို ေရာင္းစားၿပီး ကားဝယ္၊ တိုက္ေဆာက္ၾကသတဲ့။ ခုေတာ့ အင္ပို႔ဒ္လိုင္စင္ ဘာေရာင္းစားစရာ လိုလဲ။ ေရာင္းမစားပါဘူး။ ေပါင္းစားၾကပါသည္။

ႀကံ့ဖြတ္၊ ေဇကမၻာ၊ ဦးပိုင္ စသည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ စားအံုးဆီ လိုင္စင္ေတြကို ရသည္။

ႀကံ့ဖြတ္သည္ ယခင္က လူမႈေရးအဖြဲ႔။ ယခု ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔။

ေဇကမၻာကေတာ့ ယခင္ စီးပြားေရး၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္သည္။ ယခု ႏိုင္ငံေရးသမား ေဒါက္တာခင္ေရႊပါ။ စားလို႔ရသမွ် အကုန္စားသည္။

ဦးပိုင္က စစ္တပ္။

သူတို႔က စီးပြားေရး လုပ္တာလား၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာလုပ္တာလဲ။

ေမာင္ဘခ်စ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားသည္။ ဦးပိုင္ဆိုတာ ျပည္သူပိုင္ အေဆာက္ အဦေတြကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သိမ္းယူသည္။ သူတို႔က စစ္တပ္ပါ။ စစ္တပ္ဆိုတာ ျပည္သူက ဖြဲ႔ေပးထားတာေလ။ သူက ျပည္သူေပးတဲ့လစာကို ယူတယ္။ ျပည္သူေကၽြးတဲ့ထမင္းကို စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔ ျပည္သူကို လည္ပင္းညႇစ္တာလဲ။

ဦးေနဝင္းလက္ထက္က ဆီစာအုပ္ ဆိုၿပီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆီစာအုပ္ကို သာမာန္အားျဖင့္ ဆီထုတ္ ခြင့္ စာအုပ္တခုဟုသာယူဆရင္ မွားေပမည္။ ၎သည္ တန္ဖိုးရွိေသာအရာတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရာင္းစားလို႔ ရသည္။ ေပါင္စားလို႔ ရသည္။ စစ္တပ္၏ပေထြးႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေတာ္သည္။

ဆီတပိႆာ (ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ၂ က်ပ္ခြဲ) ကေန ယေန႔ ဆီတပိႆာ ၄,၀၀၀ ေက်ာ္ ျဖစ္လာသည္။ တန္ဖိုးရွိေအာင္လုပ္ႏိုင္စြမ္း အံ့မခမ္းပင္ျဖစ္သည္။

“ဆီ တပိႆာ ၄,၀၀၀ ဗ်” လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဦးပိုင္ကိုေျပာေတာ့ သူက မဲ့သည္။

“ဟာဗ်ာ၊ စာအုန္းဆီက ၂,၀၀၀ ေက်ာ္ပဲေလ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလို ႔မစားတာလဲ”

“ခင္ဗ်ား ‘ဆီ’ က ဆပ္ျပာခ်က္တဲ့ grade ဆို”

“ဟာဗ်ာ၊ ဒီဆီက ေကာ္လက္စထေရာ မရွိဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ မုန္႔ဖုတ္တဲ့ေနရာမွာ သံုးတယ္”

“ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ ဒီဆီကို စားလား”

“ဟာဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔က အေပါစားဆီေတြ မစားဘူး။ ႏိုင္ငံျခားကတင္သြင္းတဲ့ ေနၾကာဆီတို႔၊ သံလြင္ဆီတို႔ပဲ စားတာ ဟဲ … ဟဲ”

“ဘာလို႔ ဒီကေစ်းႀကီးတဲ့ ေျမပဲဆီတို႔၊ ဖြဲႏုဆီတို႔ကို မစားတာလဲ”

“ဒီမွာ ခင္ဗ်ားကို ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒီဆီေတြအားလံုးက စားအုန္းဆီေတြ ေရာတာဗ်”

“ဟင္ …၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုသိလဲ”

“က်ဳပ္တို႔ပဲ ေရာင္းေပးေနတာ။ ဥပမာ မေကြးက စားအုန္းဆီ ပိႆာ ၁၀၀ ဝယ္တယ္။ ရန္ကုန္ကေန မေကြးကို အဲဒီဆီေပပါေတြ သယ္သြားတယ္။ ေနာက္ မေကြးကေန ဒီ ဆီပီပါ ၁၀၀ ျပန္လာတယ္”

“ဒီအတိုင္း ျပန္လာလား”

“ဟာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း အ,လိုက္တာ။ ေရာတာေပါ့ဗ်ာ၊ အနံ႔ထည့္ အေရာင္ထည့္ရေသးတယ္”

“စားအုန္းဆီ အေကာင္းစားက အျဖဴဆို”

“ဟုတ္တယ္ေလ။ အဆံ Kernel ကေနထုတ္ရင္ေတာ့ အျဖဴကိုရတာေပါ့။ ခုဟာက အခြံေရာ ဘာေရာ ထည့္ႀကိတ္ထားတာဗ်”

“အႏၲရာယ္ မရွိဘူးလား”

“ခင္ဗ်ား ျမန္မာတိုင္းမ္တို႔လို ဂ်ာနယ္ေတြ မဖတ္ၾကည့္ဘူးလား။ အထဲမွာ ေရးထားတယ္။ စားအုန္းဆီ ဘာမွအႏၲရာယ္ မရွိပါဘူးတဲ့။ စာေလးဘာေလးလည္း ဖတ္ပါဦး ေမာင္ဘခ်စ္ရာ”

စာဖတ္ဖို႔ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ေမာင္ဘခ်စ္သည္ ဦးပိုင္ ငတိနဲ႔ေတြ႔မွပဲ ‘ကၽြတ္စကီး’ ျပသြားသည္။

“ခုဆို ေသြးတိုးေရာဂါျဖစ္သူေတြ မ်ားေနၿပီဗ်”

“ဒါ ကမၻာ့အဆင့္ မီလာလို႔ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔က ေဆးေတြ သြင္းေပးထားတယ္။ အျမတ္နည္းနည္းပဲ ယူတယ္။ ဟဲ … ဟဲ … ေနာက္ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုေတြကိုလည္း ကိရိယာေတြ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ေပးတယ္။ ျပည္သူေတြ က်န္းမားေရးကို ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္”

ေမာင္ဘခ်စ္ ေက်ာ္ဟိန္းကို သတိရသြားသည္။ တေခတ္က မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းက ျပည္လံုးခ်မ္းသာ ဆိုသည့္ ေဆးလိပ္ခုံကိုေထာင္တယ္။ ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံ အားေပးပါတယ္။

‘ေက်ာ္ဟိန္း ခ်မ္းသာ၊ ျပည္လံုး ေခ်ာင္းဆိုး’ ဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါသည္။

ခုလည္း သူတို႔က အဆင့္မမီ စားအုန္းဆီေတြကို တင္သြင္းၾကသည္။ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်မ္းသာ၊ ျပည္လံုးေသြးတိုး’ အျဖစ္ ဆိုက္ေပေတာ့မည္။

ေလာေလာဆယ္ ပုဂၢလိကဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြက ဓာတ္ဆီေတြကို ကားေတြ တန္းစီထုတ္သည္။ ၃ ရက္ ၆ ဂါလံ ေပးသည္။

‘မေရး ၂၀၀၀၊ မတူ ၃,၀၀၀ ၊ မပါ ၄,၀၀၀ ေပးၾကရသည္။

စာအုပ္တြင္ မေရး ပါက ၂,၀၀၀ ေပးရသည္၊ (ေနာက္တဆိုင္ ထပ္ထုတ္ႏိုင္သည္)

စာအုပ္က နံပါတ္နဲ႔မတူပါက ၃,၀၀၀ ေပးရသည္။

စာအုပ္ မပါလည္း ထည့္လို႔ရသည္။ သူ႔က်ေတာ့ ၄,၀၀၀ ေပးရသည္။

ဆိုင္က ပုဂၢလိကပဲ။ သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္သည္။ ဓာတ္ဆီအေရာင္း စာေရး (စာေရးမမ်ား) ခိုးယူတာလည္း မဟုတ္။ လာဘ္စားတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ သူ႔ကိုအေရးယူဖို႔ ဥပေဒလည္းမရွိပါဘူး။ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က ေဘာက္ဆာ (Boxer) ႏွင့္ ထုတ္ေရာင္းသည္။ (Boxer ဆိုသည္မွာ ဂါလံ ၁,၅၀၀ ဆန္႔ေသာ ကားႀကီးျဖစ္သည္) ကားတစီး ၄၅ သိန္းထိ ျမတ္ႏိုင္သည္။ ေဒၚလာ ၅,၀၀၀ ေပါ့။

ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းကို သူတို႔ဘယ္လိုသြားၾကမလဲ။ စဥ္းစားပါ။

နိဂံုး

အိုစမာဘင္လာဒင္က ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ ေရွာင္ေနပါသည္။

ေနာက္ေတာ့ မွန္သြားပါသည္။

စစ္အစိုးအရ ႏွစ္ ၅၀ ခန္႔ ေရွာင္ေနပါသည္။

ဒီအတိုင္းေတာ့ မေနပါ။ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းကို ေရာက္ၿပီပဲ။

မွန္ကို မွန္ရေပမည္။ ။