“ ညဏ္လင္းထက္”
ေ႐ွ႕ကုိ ထြက္ခဲ့စမ္းဆုိတဲ့ ဆရာမ စကားသံ အဆုံးမွာ က်ေနာ္ဟာ မ၀ံ့မရဲ တုန္ရီစြာနဲ႔ အတန္းေ႐ွ႕ကုိ ထြက္သြားလုိက္ပါတယ္။
“ပုံႏွိပ္စာအုပ္ဖုိးနဲ႔ ေက်ာင္းက အလႉအတြက္ နင့္ဆီက ေငြမရလုိ႔ ေတာင္းတာ ဘယ္ႏွခါ ရွိၿပီးလည္း။ လူေလး ၾကည့္ေတာ့ ငါးတန္းဘဲ ရွိေသးတယ္။ ငါ့ကုိေတာင္ အာခံခ်င္တာလား။”
“က်ေနာ့္တုိ႔အိမ္က အဆင္မေျပေသးလုိ႔ မေပးႏိုင္ေသးတာပါ ဆရာမ” ဆုိတဲ့ေျဖရွင္းခ်က္ကုိ သိပ္ႀကိဳက္ပုံ မရတဲ့ ဆရာမက
“ဘာေျပာတယ္၊ ေက်ာင္းေတာ့ထားၿပီး စာအုပ္ဖုိးမွ မတတ္ႏိုင္ရင္လည္း ေက်ာင္းမထား ခ်င္နဲ႔လုိ႔ နင့္မိဘေတြကုိ ေျပာလုိက္။ ဘယ္လုိ မိဘေတြလည္း မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းထားၿပီး ေက်ာင္းက ေတာင္းတဲ့ေငြေတာ့ မေပးႏူိင္ဘူး။ စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ တကယ္ေကာင္းတယ္။”
“နင္ ဒီေန႔ တေနကုန္ မတ္တတ္ရပ္ေနရမယ္၊ ငါက ထုိင္ဆုိမွ ထုိင္။ ကဲ အားလုံး စာအုပ္ထုတ္”
ဆရာမရဲ႕ စကားသံ အဆုံးမွာ က်ေနာ့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ စူးစုိက္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္မ်ားကုိ ရင္မဆုိင္ရဲလုိ႔ မ်က္ႏွာကုိ ေခါင္းငုံ႔ထားရင္းက က်လာတဲ့ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ပစ္ဖုိ႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္ ဒီေနရာက ေ၀းရာကုိ ထြက္သြားခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကလညး္ ၾကာလုိက္တာေနာ္၊ ေတြးမိရင္းက ဒုကၡိတ အေဖနဲ႔ ေစ်းသည္အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ၀မ္းနည္းစြာ သက္ျပင္း ခ်ကာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကုိဘဲ ေစာင့္စား ေနလုိက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီတခါေတာ့ အေမ့ဆီက ပုိက္ဆံရေအာင္ ေတာင္းမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ျပန္လာရင္း အိမ္အေရာက္မွာ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ အသံတုိးတုိးနဲ႔ တုိင္ပင္သံကုိ ၾကားမိပါတယ္။
“ရွင္ ဒီအတုိင္း ဆက္သြားရင္ေတာ့ သိပ္မခံေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ေဆးခန္းကုိ သြားျပပါလား ကုိျမင့္ရယ္”
“မင္းလည္း ေငြရွိတာမွ မဟုတ္ဘဲ မျပခ်င္ပါဘူး မိန္းမရယ္။ ေငြမပါတဲ့ လူနာကုိ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ကုိ ရင္ဆုိင္ရတာထက္ ငါ့ဟာငါဘဲ အေသခံလုိက္ပါေတာ့မယ္ကြာ” ဆုိတဲ့ အေဖ့ေျပာစကား အဆုံးမွာ အေမဟာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ရဲ႕ တခုတည္းေသာ ပစၥည္းထိန္းသိမ္းရာေနရာ ေသတၱာစုတ္ေလးကုိ ဆြဲဖြင့္ကာ သူအင္မတန္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးကုိ အေဖ့အတြက္ အသက္ဆက္ႏိုင္ေအာင္ ေဆးကုပါရေစလုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေနပါတယ္ ။
“သားသမီးေတြ ပညာေရး အတြက္ သိမ္းထားလိုက္ပါ မိန္းမရယ္။ ငါသားေလးလည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ သမီးေလးကလည္း ေက်ာင္းစေနၿပီဆုိေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အေရးေပၚရင္ သုံးဖုိ႔ သိမ္းထားလုိက္ပါေနာ္”
မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕ အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိမႈေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းလြန္းလုိ႔ ငုိခ်င္ေပမယ့္ က်စရာ မ်က္ရည္ခမ္းေျခာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ေငြမပါရင္ ေက်ာင္းမလာနဲ႔ဆုိတဲ့ ဆရာမရဲ႕ စကားသံကုိ ျပန္ၾကားမိတုိင္း ေသာကပြားေနရတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ် ရင္မဖြင့္ျပလုိေတာ့ပါဘူး။
ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနရင္း က်နာ့္အ႐ြယ္ ကေလးငယ္ေတြ တုတ္ေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ အိတ္တလုံးကုိ ကုိယ္စီထမ္းကာ အမႈိက္ပုံမွာ ထုိးဆြေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးက ေတြ႕ျမင္ေနၾက ျဖစ္ေပမယ့္ တခါမွ မစူးစမ္းမိခဲ့ပါဘူး။ သိလုိေဇာနဲ႔ သူတုိ႔အနား အသာခ်ဥ္းကပ္ကာ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလည္းကြ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ ငယ္ေပမယ့္ သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာတဲ့ ေကာင္ေလးက “အမႈိက္ေကာက္ေနတာေလကြာ၊ မင္းကလည္း ဒါမ်ား အထူးအဆန္းမွတ္လုိ႔။ ဒီက အမႈိက္ေရာက္ ရလာတဲ့ စကၠဴ၊ ပလပ္စတစ္၊ ဒန္အုိး၊ ဒန္ခြက္ေတြကုိ ဆုိင္မွာ သြားေရာင္းရင္ ပုိက္ဆံရတာေပါ့”
ပုိက္ဆံ ဆုိတဲ့ စကားလုံးက က်ေနာ့္ကုိ မ်ားစြာ ဆြဲေဆာင္ထားလုိက္ သလုိ ခံစားရလို႔
“ငါလည္း အဲဒီလုိ လုပ္လုိ႔ ရလားကြ”
ရတာေပါ့ကြဟု ေျပာလွ်က္ သူကုိင္ထားတဲ့ ဒုတ္ေလးနဲ႔ လြယ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ေလးကုိ ၫႊန္ျပကာ ဒီႏွစ္ခု ရွိရင္ မင္းအလုပ္လုပ္လုိ႔ ရၿပီတဲ့။
“ဒါဆုိ ငါ မနက္ျဖန္ မင္းတုိ႔ဆီ လာခဲ့မယ္ကြာ”
ေနာက္တေန႔ မနက္ အိမ္ကေန ပုံမွန္အတုိင္း လြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားသလုိ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး လြယ္အိတ္ကုိ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမွာ ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားရာ ေနရာကုိ သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ အသင့္ျပင္ေပးထားတဲ့ သံခြ်န္တပ္ ဒုတ္ေလး တေခ်ာင္းနဲ႔ ေႁမြေရခြံအိတ္ကုိ လြယ္ကာ အမႈိက္ပုံမ်ား ရွိရာေနရာ၊ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမွန္သမွ် လွည့္လည္သြားၿပီး ေငြရဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
အစပထမကေတာ့ အထာသိပ္မနပ္ေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ရမယ္ဆုိတာ မသိေပမယ့္ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာလာေတာ့ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဘယ္ေနရာ အမႈိက္ပုံက ပစၥည္းရဖုိ႔ လြယ္တယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ဆုိ ဘယ္အိမ္က အမႈိက္ လႊင့္ပစ္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္လာ တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တလေလာက္ လုပ္လုိက္ေတာ့ ဆရာမကုိ ေပးဖုိ႔ ေငြေလး စုေဆာင္းမိလာတဲ့ အျပင္ အေဖ့အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ေဆးေလးေတြ ၀ယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ယုံသာ မကဘူး ညီမေလး သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေရခဲမုန္႔ေလးကုိ ေန႔စဥ္ ၀ယ္ေကၽြးႏိုင္ပါတယ္လုိ႔ ေက်ာင္းဘက္ကုိ ေျခဦး ျပန္လွည့္ခဲ့ပါတယ္။
ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ သား၊ သမီးဆုိၿပီး ေခၚဆုိတတ္တဲ့ ဆရာမဟာ က်ေနာ့္ကုိေတာ့ နင္ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းက လြဲၿပီး ေျပာင္းလဲသုံးဖုိ႔ စိတ္ကူး မရွိဘူးလား မသိပါဘူး။ သူသင္တဲ့ က်ဴရွင္ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ အၿမဲလုိလုိ ေဒါသထြက္ေနတတ္တဲ့ ဆရာမကုိ ရင္ဆုိင္ေနရတာ သိပ္ကုိ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။
ေက်ာင္းက ျပန္လာတာနဲ႔ လြယ္အိတ္ကုိ အသာခ်ၿပီး အမႈိက္ပုံကုိ ေျပးသြားရတဲ့ ဘ၀ေတြက လြတ္ေျမာက္ခ်င္လွၿပီ။ ေက်ာင္းက အျပန္ေဆာ့ကစားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျမင္တုိင္း သူတုိ႔လုိ ကစားခ်င္ေပမယ့္ အိမ္က ဆန္အိတ္ထဲမွာ မနက္စာဘဲ က်န္ေတာ့တာကုိ သိထားတဲ့ က်ေနာ္ အတြက္ ကစားမက္လုိ႔ မျဖစ္ပါဘူးဆုိၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ အရပ္တကာ လည္ၿပီး အမႈိက္ေကာက္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ပုိမုိ မ်ားျပားလာပါတယ္။
တေန႔တေန႔ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားထဲ ၀င္ၿပီး အမႈိက္ေကာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ သနားစရာ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သူေတြထက္ မယုံသကာၤစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းေတြ ပါေနတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ တုိက္ႀကိဳ တုိက္ၾကား ၀င္ေကာက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆုိ ေအာ္ဟစ္ေမာင္းထုတ္တာကုိ ခံရပါမ်ားလာေတာ့ ဒီဘ၀ကုိ တကယ္ စိတ္နာလာပါေပမယ့္ က်ေနာ့္ ေငြရမွ အေဖ့အတြက္ေဆးဖုိး၊ ညီမေလး သိပ္ႀကိဳက္ တတ္တဲ့ မုန္႔ေလးေတြ ၀ယ္ေပးႏိုင္မွာဆုိေတာ့ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေနရအုံးမွာပါဘဲ။
ညေနဘက္ က်ေနာ္ ျပန္လာရင္ ထြက္ႀကိဳတဲ့ ညီမေလးကုိ မုန္႔ေလးေပး၊ အေဖ့အတြက္ အာဟာရျပည့္ေစမယ့္ အစားအစာ တခုခုေပးရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ အတြက္ အေပ်ာ္ျမဴးရဆုံး အခိ်န္ပါဘဲ။ ကုိယ္တုိင္က ေငြမရွာႏိုင္လုိ႔ သား၀ယ္လာတာေလးကုိ စားေနရတဲ့ က်ေနာ့္အေဖ့မ်က္လုံးမွာ အၿမဲလုိလုိ မ်က္ရည္ေတြစုိ႔ေနတာကို သတိထားမိတယ္။
အေဖ့အတြက္ ေဆးကုေပးဖုိ႔ အေမကုိေျပာေတာ့ “ငါ့သားရယ္၊ ေဆးကုဖုိ႔က ေငြမနည္းဘူး ကုန္မွာ၊ အေမ့မွာလည္း စားဖုိ႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဆုိတာ သားလည္း သိသားဘဲ” ဆုိၿပီး ၀မ္းနည္းေနတဲ့ အေမ၊ ေ၀ဒနာကုိ ႀကိတ္မွိတ္ ခံစားေနရတဲ့ အေဖ၊ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ညီမေလးအတြက္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ေတာ့ မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ရက္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ညဘက္ ပန္းေကာက္ၿပီး မနက္အေစာႀကီး ေစ်းမွာသြားသြင္း၊ တခါတေလ ကားဂိတ္ေတြမွာ ေရာင္းတာ အဆင္ေျပတယ္ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ သူတုိ႔နဲ႔ အတူလုိက္ၿပီး ၀မ္းေရးအတြက္ ေျဖရွင္းခဲ့ရတယ္။ ေန႔လည္ အခ်ိန္အားရင္ အမႈိက္ပုံဘက္ ေျပးသြားၿပီး ေငြရွာပါမွ ထမင္းနပ္မွန္ဖုိ႔ သာမကဘူး အေဖနဲ႔ ညီမေလးအတြက္ လုိအပ္တာေလးေတြ ျဖည့္စည္းေပးႏိုင္မွာ။
အလုပ္ႏွစ္ခုလုပ္ေတာ့ ေငြပုိေလး နည္းနည္းရလာလုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဆရာ၀န္နဲ႔ အေဖ့ကုိ ျပႏူိင္ခဲ့တယ္။ သူၫႊန္ျပတဲ့ ေဆးကုိ အေဖ ပုံမွန္စားႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ ပုိၿပီး ႀကိဳးစားရအုံးမယ္။
ဘာလုိလုိနဲ႔ သႀကၤန္နားေတာင္ နီးလာၿပီဘဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကတဲ့ သႀကၤန္ပြဲ က်ေနာ္လည္း ေပ်ာ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ သႀကၤန္အတြက္ ဘာအစီအစဥ္ရွိလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က “သႀကၤန္ဆုိတာ ငါတုိ႔အတြက္ ဂြင္ဘဲကြ။ အဲဒီေန႔မွာ ငါတုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ရင္ ၿမိဳးၿမိဳးမ်က္မ်က္ေလး ရႏိုင္တယ္” တဲ့။ ဘာလုပ္ရမွာလည္း ဆုိေတာ့ “အရက္လည္း ေရာင္းမယ္ ေရသန္႔ဘူးေတြ၊ အခ်ိဳရည္ဘူးေတြလည္း ေကာက္လုိ႔ ရတယ္” ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ အရမ္း စိတ္၀င္စားသြားတယ္။
ျမန္မာ႐ိုးရာ အတာသႀကၤန္ပြဲႀကီး စတင္က်င္းပတဲ့ ေန႔က စၿပီး ကားဂိတ္ေလးမွာ ေရပုံးေလးေတြ ကိုယ္စီကုိင္ၿပီး အရက္ဆုိင္ေလးေတြ ကုိယ္ပုိင္ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆုိင္လုိ႔သာ ေျပာတာပါဗ်ာ၊ ထုိင္ခုံတလုံးေပၚမွာ ေရပုံးတလုံး၊ အရက္တပုံးနဲ႔ ေရသန္႔ဘူး အေဟာင္းေလးေတြဘဲ ရွိတာပါ။ အရက္ တဗူးကုိ တေထာင္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္လုိ႔ ေရာင္းခဲ့ရတာ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေပမယ့္ ၀င္ေငြ ေကာင္းေကာင္းရလို႔ အေဖ့အတြက္ ေဆးကုေပးႏိုင္မယ္ ဆုိၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ဆုိင္ထုိင္ရင္ ေနာက္တေယာက္က ကားေပၚက ပစ္ခ်လုိက္တဲ့ ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ အခ်ိဳရည္ဗူးေလးကုိ လုိက္စုရတယ္။ ေကာက္တဲ့ လူကမ်ားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စြန္႔စားရတယ္ဗ်ာ။
သႀကၤန္အတက္ေန႔ ဆုိေတာ့ လူေတြကုိ ပုိေပ်ာ္ေနၾကလုိ႔လား မသိဘူး ေရာင္းလုိ႔ကလည္း ေကာင္းပဗ်ာ။ ေနာက္ဆုံးေန႔ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ အားခဲၿပီး ျဖဳန္းျပေနလုိ႔ သူတုိ႔ ပစ္ခ်သမွ် လုိက္ေကာက္ရတာေတာင္ နည္းနည္းေမာလာသလုိပါဘဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔တြက္ ေတာ္ေတာ္ကုိက္ေနၿပီ ဆုိတာသိေပမယ့္ ဆက္ေစာင့္ၿပီး ေကာက္လုိ႔ မ်ားမ်ားရရင္ မနက္ျဖန္ မနက္ အေမ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လုံး လုိက္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္။
ကားတစီးေပၚက ပစ္ခ်လုိက္တာ အခ်ိဳရည္ဗူးခြံေတြဗ်ာ၊ အမ်ားႀကီးဘဲ ကားလမ္း လယ္မွာ သြားေကာက္ရင္ အႏၱရာယ္မ်ားမွန္း သိေပမယ့္ သူတပါး မဦးခင္ အျမန္ဦးေအာင္ ကားလယ္ အလယ္ကုိ ေျပးအသြားမွာ အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္ႏွင္းလာတဲ့ကား တစီးေၾကာင့္ ေလထဲကုိ ေျမာက္သြားၿပီး ျပန္အက်မွာ သူ႔ခႏၶာက ျဖာဆင္းလာတဲ့ ေသြးစက္ေတြက ျမင္ရက္စရာမရွိေအာင္ က်ဆင္းေပမယ္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အားခဲထားဆဲ ပါဘဲ။
သူ႔ကုိယ့္သူ မသယ္ႏိုင္တဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အတင္းႀကိဳးစားၿပီး ရုန္းထေနပုံေလးက ျမင္ရသူအေပါင္းရဲ႕ ႏွလုံးသားကုိ ကြဲေၾကပ်က္သလုိ ခံစားလုိက္ရလုိ႔ လူအမ်ားက ေဆးရုံပုိ႔ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ “အေဖနဲ႔ ညီမေလး ေစာင့္ေနလုိ႔ အိမ္ကုိသာ ျပန္ပုိ႔ေပးၾကပါ” ဆုိတဲ့ စကားကုိ သနားစဖြယ္ အမူအရာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးစကားအျဖစ္ ႀကိဳးစားေျပာၿပီး အခ်ိန္မက်ေသးဘဲ ဘ၀တပါးကုိ သနားဖြယ္ရာ ကူးေျပာင္းသြားရွာပါၿပီ။
မိဘက ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးလုိ႔ ေက်ာင္းေနခ်ိန္မွာ ပညာမသင္ရဘဲ အနာဂတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးကာ စာသင္ခန္းကုိ ေက်ာခုိင္းၿပီး ၀မ္းေရးအတြက္ အခုလုိ ႀကိဳးစားရွာေဖြေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ သိပ္ကုိ မ်ားလာတာကုိ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႕ရွိရလုိ႔ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေလးစားစြာ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
အကယ္၍မ်ား မိတ္ေဆြတုိ႔မွာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ မွ်ေ၀ခံစားလုိၾကကာ မိမိတုိ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ပါ၀င္ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးၾကရင္ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အခုလုိ ကေလးငယ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးသြားႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ေလးထားၿပီး သူတုိ႔ဘ၀ အတြက္ တခ်က္ေလာက္ စဥ္းစားေပးၾကပါလားလုိ႔ သူတုိ႔ကုိယ္စား က်ေနာ္ကဘဲ ေတာင္းပန္ စကား အရင္ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေနရာကုိ ယူထားၿပီး တုိင္းျပည္ဘ႑ာကုိ စီမံခန္႔ခြဲေနၾကသူမ်ားက လွစ္လႉ႐ႈထားလုိ႔ ဒုကၡမ်ိဳးစုံ ခံစားေနရတဲ့ လူအမ်ားကုိ ျပည္သူလူထုကဘဲ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ စနစ္ကုိ က်င့္သုံးၿပီး ႏိုင္ရာ တာ၀န္ ထမ္းၾကကာ ၀ုိင္း၀န္းကူညီေဆာင္ရြက္ေပးမွသာ အနာဂတ္ကမၻာမွာ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အခုလုိ ဒုကၡေတြ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ ဘ၀က လြတ္ေျမာက္လာမွာ အမွန္ပါဘဲ ဆုိတာကို ယုံၾကည္စြာနဲ႕ လက္ခံထားၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါလုိ႔ ေလးစားစြာ ေမတၱာရပ္ခံ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ကုိယ္ပုိင္ အိမ္မွာ ေနခြင္႔မရလို႔ သူတပါးအိမ္မွာ ခတၱ ဧည့္သည္ အျဖစ္ေနၾကရကာ စီးပြားရွာေနရတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ား အေနျဖင့္လည္း အခ်ိန္တန္လုိ႔ အိမ္ျပန္ရရင္ သာယာလွပတဲ့ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ေလးမွာ ျပန္ေနႏိုင္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္း ႀကိဳးစား ေပးေစလုိပါတယ္။ သူတပါးအိမ္မွာ ဧည့္သည္ ဘ၀နဲ႔ ထာ၀ရ ေနထုိင္သြားမယ့္ အစား ပ်က္စီးေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ေလးကုိ ေနထုိင္ခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ သြားဖုိ႔အတြက္ ၀ုိင္း၀န္းႀကိဳးစားေပးၾကပါလုိ႔ အႏူးအၫြတ္ ေမတၱာရပ္ခံလုိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ -
ဗမာ့ေသြး
No comments:
Post a Comment