လွဝင္းရီ အပိုင္း (၁၀)၊ (၁၁)၊ (၁၂)။
(အပိုင္းလိုက္ ေဖာ္ျပပါမည္။)
အပိုင္း (၁၀)
တခုေသာ ညေနေစာင္း ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခိုက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႏွမမ်ား မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲ၌ တီးတိုးတီး တိုး သဖန္းပိုး လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သူတို႔၏ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းလွသည္ကို သတိျပဳမိ သည္။ အတန္ၾကာမွ ကၽြႏ္ုပ္၏ အမႀကီးက “မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္း အ၀င္း အေၾကာင္း ၾကားၿပီးၿပီလား” ဟု ရုတ္ျခည္း ဆိုလိုက္သည္။ “ကေလးမေလး ခမ်ာမွာ သနားစရာပါကြယ္” ဟု ဆက္လက္ ေျပာျပန္ သည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ အမႀကီးမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကိုက္လွ်င္လည္း သနားတတ္၊ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ ကိုက္လွ်င္ လည္း သနားတတ္၊ ကေလး ေခ်ာ္လဲလွ်င္လည္း သနားတတ္၊ သူေတာင္းစား ပိုက္ဆံလာေတာင္း လွ်င္လည္း သနားတတ္သူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ၏ သနားစရာေကာင္းသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းတို႔မွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ဆန္းၾကယ္သည့္ အရာမ်ား မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ယခု သူဆိုလိုက္ေသာ “သနားစရာေကာင္းသည္” ဟူသည္မွာ လွ၀င္းရီႏွင့္ တနည္းတဖံု ပက္သက္ေနေသာေၾကာင့္ “အ၀င္း ဘာမ်ားျဖစ္လို႔တုံး။ ေနမေကာင္း ထိုင္မေကာင္း ျဖစ္တယ္ ၾကားမိလို႔လား” ဟု သာမန္ကာ လွ်ံကာ ေမးလိုက္မိသည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ လွ၀င္းရီႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မဆံုျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ မေျဖမီကတည္းပင္ ျဖစ္၏။
“အံ့ပါရဲ႕ေတာ္ တေနကုန္ တေနခန္း ကိုးက်င္းကိုးေၾကာင္း ေလွ်ာက္သြားေနတာ နင္ လွ၀င္းရီ အ ေၾကာင္း မၾကားလိုက္ဘူးလား” ဟု အမႀကီးက ဆိုျပန္သည္။ ”လွ၀င္းရီ ဗလကၠာရ အလုပ္ခံရလို႔တဲ့၊ လုပ္တဲ့အေကာင္ကိုလဲ ရဲေတြ ဖမ္းထားၿပီတဲ့။ အဲဒီ မသာေကာင္ကို ေထာင္ခ် မေနနဲ႔။ အလကား ဆန္ကုန္တယ္။ တခါထဲ ေသေအာင္ ရိုက္သတ္ရမယ္။ ဓားနဲ႔ ႏုပ္ႏုပ္စင္းပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ” ဟူသည့္ သူ႔ စကားသံ အဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာ ၏။ ေသြးမ်ား ဆူပြက္လာသည္။ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားသည္။ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိ ေတာ့။ ဘာကိုမွ် ေနာက္ထပ္ မၾကားလိုေတာ့။
ေနာက္တေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ယာက ထၿပီး သုသာန္ဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့၏။ သုသာန္သို႔ သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ဘဲဥကို တမ္းတမိသည္။ စင္စစ္ ဘဲဥ မရွိသည္မွာလည္း ခပ္ေကာင္း ေကာင္းပင္။ သူရွိေနပါက ဘာျဖစ္မည္မွန္း အတပ္ မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ျပႆနာ တခုခု ႀကံဳရဖြယ္ ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေတြးမိသည္။ သုသာန္သည္ နံနက္ခင္းတြင္ ခ်မ္းရွာလြန္းေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ သက္သက္ႏွင့္ ေနစာလႈံ ေနေလ၏။ ပန္းႏုေရာင္ ထိကရုံး ပန္းကေလးမ်ား ဖူးပြင့္ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္၊ လွ၀င္းရီႏွင့္ ဘဲဥတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ထိကရုံးပင္ကေလးမ်ားကို လက္ႏွင့္ တို႔၍ ထိကရုံးပင္ကေလးမ်ားကို အိပ္ခိုင္းတမ္း ကစားခဲ့ဖူးသည္ကို မေတြးဘဲ မေနႏိုင္။
သို႔ႏွင့္ လွ၀င္းရီတို႔ တဲကေလး အနားသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္မွန္း မသိ ေရာက္လာ၏။ တဲကေလးမွာ ယခင္ အတိုင္းပင္။ လွ၀င္းရီ အေဖ ပစ္ေနက် ပိုက္ကြန္ကေလးမွာ ၿခံစည္းရိုးတြင္ တြဲလ်ားက်ေန၏။ အေ၀း ဆီမွ ဘုတ္ငွက္ျမည္သံ တပူပူကို ၾကားရ၏။ သို႔ေသာ္ တဲကေလးမွာ တိတ္ျခင္းမလွ တိတ္လြန္းလွ သည္။ တဲေရွ႕ေရာက္ေသာ္လည္း လူသံသူသံ မၾကားရေသး။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ တဲေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ အ၀င္းေရ ဟု ေခၚရေကာင္းႏိုး၊ ဗ်ိဳ႕ ဦးေလးေရ ဟု ေခၚရေကာင္းႏိုး အေတာ္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားရေသး ၏။ အ၀င္းေရ ဟု ေခၚရန္ မသင့္ေခ်။ လွ၀င္းရီ ခမ်ာမွာ ရွက္ေနရွာလိမ့္မည္။ ဦးေလးေရဟု ေအာ္ေခၚျပန္လွ်င္လည္း သမီး၏ အျဖစ္ဆိုးေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနရမည့္ အဖ ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ေတြးျမင္မိလာ၍ အားနာသလိုလို ရွိမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဟမ္း ဟု ေခ်ာင္းသံ ေပးလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႔ေသာ္လည္း မည္သည့္ တံု႔ျပန္မႈကိုမွ် ျပန္မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ေခ်ာင္းဟန္႔ ရျပန္သည္။ မထူးျခားေခ်။ ေနာက္ထပ္ ေခ်ာင္းဟန္႔ျပန္သည္။ အေၾကာင္း မထူးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အ၀င္းေရ ဦးေလးေရ ဟု ေအာ္ေခၚလိုက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ တခြန္း ေအာ္ေခၚေသာ္လည္း မည္သူမွ် မထူး။ ေနာက္ တစ္ခြန္း။ မည္သူမွ် မထူး။ ေနာက္ထပ္ တခြန္း။ မည္သည့္ အသံမွ် မၾကားရ။ အဖန္တလဲလဲ ေအာ္ေခၚေသာ္လည္း မည္သည္ တံု႔ျပန္သံကိုမွ် မၾကားရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္တြင္ စေနာင့္စနင္း ျဖစ္လာ၏။ မထူးပါဘူးကြာ အိမ္ေပၚတက္ၾကည့္တာ ေကာင္းပါတယ္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္၍ ၿခံတြင္းသို႔ ၀င္ခဲ့၏။ မည္သည့္ အရိပ္အေယာင္ကိုမွ် မေတြ႕ရ။ အိမ္ေပၚတြင္ မည္သူမွ် မရွိၾကေတာ့ေပ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမကေလး လွ၀င္းရီမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလ၏။
အပိုင္း (၁၁)
လွ၀င္းရီတို႔ သားအဖ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ လအတန္ငယ္ၾကာမွ ဘဲဥ ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူျပန္ေရာက္လာသည့္ ညေနေစာင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦး ကမ္းနဖူးသို႔ ဆင္း၍ ေရဆင္းတံတားဦးရွိ ကင္းတဲ၌ ထိုင္ေနမိသည္။ မည္သည့္ စကားကိုမွ် မဆိုမိၾက။ ျမစ္အတြင္း တလိပ္လိပ္ လြန္႔လူးေန သည့္ လႈိင္းလံုးမ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေရာ အခိုက္၀ယ္ မုတ္သုန္ မုိုးသည္ ယင္း၏ အေပါင္းအပါမ်ားျဖစ္သည့္ ေလျပင္း၊ ငယ္ကၽြမ္းေဆြျဖစ္သည့္ မိုးႀကိဳးလွ်ပ္စီးတို႔ ၿခံရံၿပီးလွ်င္ ေရြးျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ တေ၀ါေ၀ါျမည္သံကိုျပဳကာ ျမစ္ေရျပင္အနားသတ္ရာ လတာျပင္ အစပ္နားမွ လမုေတာကို ဖ်က္ဆီးအံ့ေသာငွာ မညွာမတာ ရိုက္ပုတ္ေလ၏။
မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံသည္ အမ်က္ထေနသည့္ မုတ္သံုမိုးကို ဘီလူးဆုိင္းတီး၍ ေျမွာက္ပင့္ေပးေနသေယာင္။ ၿပိဳးျပက္လက္သည့္ လွ်ပ္ေရာင္ ၀င္းခနဲ အလက္တြင္ ကမ္းနဖူး ေရဆင္းတံတား၌ ဆိုက္ကပ္ထားသည့္ စပါးေလွ၊ ဆားေလွ စသည္တို႔ လႈိင္းစီး၍ ေနၾကသည္ကို အထင္းသား ျမင္ရသည္။ မုတ္သံုမိုး၏ လက္သရမ္းျခင္းေၾကာင့္ ႏုနယ္လွစြာေသာ လမုရြက္တို႔သည္ ညစ္ေထးေထး မဲပုပ္ပုပ္ အဆင္းကို ေဆာင္သည့္ လတာျပင္ထက္သို႔ ဦးစိုက္ဂၽြမ္းျပန္ က်ေလ၏။ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ လမုေတာတန္းသည္ ေလ အေသာ့တြင္ သြက္သြက္ခါရမ္းေနသည္ကို လွ်ပ္ေရာင္အျပက္တြင္ ျမင္ရ၏။ မိုးသားတိမ္စိုင္တို႔ ေကာင္းကင္တြင္ ပတ္ရစ္ဖြဲ႕ကာ ၿမိဳ႕ကေလးကို လွည့္လည္ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေန၏။
ထိုစဥ္ ဘဲဥက “ေဟ့ေရာင္ က်ပ္ခိုး။ အ၀င္းတို႔ သားအဖ ဘယ္ကို ထြက္သြားသတုံး။ မင္း သတင္း ရေသးသလား” ဟု ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း သူ႔အေမးကို ျပန္မေျဖႏိုင္။ အတန္ၾကာမွ ဘဲဥသည္ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ရင္း “ေအးေလ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မွ သူတို႔လဲ ဒီမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေနခ်င္ေတာ့မွာလဲ” ဟု ဆိုလိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥသည္ လွ၀င္းရီ အေၾကာင္းကို စကား မစျဖစ္ေအာင္ အထူး သတိထား ဆင္ျခင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လာလွ်င္မူ မေတြးဘဲ မေနႏိုင္။ ဘဲဥသည္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ နည္းတူပင္ ျဖစ္ေနရွာ ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခိုက္ တစိမ့္စိမ့္ ရြာသြန္းေနေသာ မုတ္သံုမိုးသည္ သည္းရာမွာ မည္းလာၿပီးလွ်င္ မစဲႏိုင္ေအာင္ ရြာခ်လိုက္ေလသတည္း။
ထိုႏွစ္ ေဆာင္းဦးေပါက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားရန္ ၿမိဳ႕ကေလးမွ ထြက္ခြာလာ ခဲ့၏။ မိသားစု အေရး၊ စီးပြားေရး စသည့္ အေထြေထြ ျပႆနာတို႔ေၾကာင့္ ဘဲဥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားရန္ အခြင့္မရေတာ့ေခ်။
အပိုင္း (၁၂)
ယူနီဗာစီတီေက်ာင္းဆိုသည္ တရား၀င္ အေလလိုက္ခြင့္ရသူတို႔ ေပ်ာ္ပါးရာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အေပါင္းအသင္း အသစ္တို႔ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ျခင္း၊ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် ေခ်ာသည္ လွသည္ဟု ထင္ရေသာ မိန္းကေလးတိုင္းကို ရည္းစား စကားလိုက္ေျပာျခင္း၊ စာလိုက္ေပးျခင္းတို႔ျဖင့္သာ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့၏။ သတၱဘာဂ ဖူးစာေရးနတ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေရွးဘ၀က မည္သည့္ အေၾကာင္းေရစက္တို႔ေၾကာင့္ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနသည္ မသိ။ ကၽြႏ္ုပ္ ပိုးပန္းသည့္ မိန္းကေလး မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ လြဲရေလေအာင္ ေသြးေဆာင္ ျဖားေဆာင္း၏။ ေတာင္က်ေရပမာ ထက္သန္လွ စြာေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေမတၱာဓာတ္ အရွိန္အဟုန္ကို မည္သည့္ မိန္းကေလးကမွ် ခံယူျခင္း မျပဳၾကေပ။ အခ်ိဳ႕ေသာ လံုမငယ္တို႕သည္ ကၽြႏ္ုပ္ ခ်စ္ေရးဆိုသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ လင္ေနာက္လိုက္သြား ၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးတို႔ကမူ ကၽြႏ္ုပ္ ေမတၱာစကား ပန္ၾကားခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရသည္ ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ “နင္ ငါ့ ေနာက္ဆက္ၿပီး လိုက္မလာနဲ႔။ နင္ ဆက္လိုက္လာရင္ ဘတ္စ္ကားေရွ႕ ၀င္ရပ္ၿပီး အေသခံလိုက္မယ္” ဟု ဆုိကာ သူတို႔၏ အသက္ျဖင့္ ရင္း၍ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေမတၱာကို တံု႔ျပန္သမႈ ျပဳသည္။ အခ်ိဳ႕မူကား စာတိုက္မွ စာပို႔လိုက္ယံုမွ်ႏွင့္ပင္ လူႀကီးမိဘ သက္ေသ စံုလင္စြာျဖင့္ လာ ေရာက္ ဆဲဆို ရန္ေတြ႕ၾက၏။
သို႔ႏွင့္ ေပ်ာ္သလို ပါးသလို ေနထုိင္ က်င္လည္ခဲ့ၿပီး တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ကူးေျပာင္း၍ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔ ၾကာ ေသာ္ ဘြဲ႔လက္မွတ္ တခုကို ကၽြႏ္ုပ္ လက္၀ယ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေလ၏။ ဘြဲ႔လက္မွတ္ တခုရခါမွ်ႏွင့္ တ၀မ္း တခါးလွေအာင္ ႀကံေဆာင္ရန္မွာ အေတာ္ပင္ ခဲယဥ္းေၾကာင္း ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္ သိသည္။ အလုပ္ ေၾကျငာ ေတြ႕တိုင္း၊ ဌာနဆိုင္ရာတို႔မွ အလုပ္ေခၚေလတိုင္း အေျပးအလႊား သြားကာ အလုပ္ေလွ်ာက္ရ သည္မွာ အေမာပင္။ အလုပ္ ခဏခဏ ေလွ်ာက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရွိရွိသမွ် အလုပ္ဌာနတို႔မွ ၀န္ထမ္းေရး ရာ ဆိုင္ရာ ပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ပင္ လက္ပြန္းတတီးျဖစ္ကာ အထူးပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရေသာ ဟူ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ၀ိဇၨာဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ အလုပ္ေလွ်ာက္ ၀ိဇၹာႀကီး ျဖစ္ေနခ်ိန္၌ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းမေခ်ာ မသီတာကို ခိုးေျပးၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ ဘြဲ႕ထူးကို ခံယူလိုက္ေလ၏။ ဖူးစာအေရး၌ ႏံုခ်ာ ေတာ္ မူေပထေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဲဥတေယာက္ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီ ဟူသည္ကို ၾကားသည့္အခါ စိတ္ထဲတြင္ က်ိတ္ၿပီး မနာလို ျဖစ္မိသည္။ သတၱာဘာဂနတ္ကိုလည္း ဆဲေရးမိေသးသည္။ အေတာ္ပင္ စြံသည့္ ငါ့ သူငယ္ခ်င္း ဟူ၍လည္း ဂုဏ္ယူ ၀မ္းသာမိ၏။
ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္မျပန္ဘဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ႀကံဳသလို က်သလို ေနထုိင္ကာ အလုပ္ ရွာေဖြေရး လုပ္ေနသည့္ ကာလအတြင္း၌ ဘဲဥသည္ စပါးဒိုင္ စာေရးကေလး အျဖစ္မွ စာေရးႀကီး အျဖစ္သို႔ ရာထူးတိုးျမွင့္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ထုိစဥ္က လယ္သမားတိုင္း အစိုးရထံသို႔ တဧကလွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္တင္းႏႈန္းျဖင့္ မျဖစ္မေန တာ၀န္ေက်စပါး သြင္းရသည့္ ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စပါးဒိုင္ စာေရးႀကီးဟူသည္မွာ လက္ဖ်ားေငြ သီးသည့္ ရာထူးဌာနႏၲရပင္ ျဖစ္၏။ ဒိုင္မွဴးႏွင့္ အလြမ္းသင့္ေသာ စာေရးႀကီးဘဲဥသည္ စပါးဒိုင္တြင္ သူ႔ေျခသူ႕လက္ခ်ည္း ျဖစ္ကာ အေတာ္ပင္ အေရးပါအရာေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သြားေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စပါးဒိုင္ စာေရးႀကီးဘဲဥသည္ စပို႔ရွပ္ ထည္လဲ ၀တ္ေတာ့၏။ ေခါင္းလိမ္းဆီ တရႊဲရြဲ၊ အသားအရည္ စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္ကာ အေတာ္ပင္ ၾကည့္ေကာင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ စာေရးႀကီး ကေတာ့္ လက္မွ တခၽြမ္ခၽြမ္ တခၽြင္ခၽြင္ ျမည္သံတို႔ကို နားၾကားျပင္းကပ္ေအာင္ ၾကားရေတာ့သည္ ဟူ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာမူကား ေျပးရင္းလႊားရင္း အလုပ္ေလွ်ာက္ ေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္၏။
အလုပ္ေခၚတိုင္း ေလွ်ာက္ေသာ္လည္း အဆင္မေျပ။ အလုပ္မရသည့္ အဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္ အပ်က္ႀကီး ပ်က္ကာ အိမ္ျပန္ခ့ဲေလ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မသိ။ စိတ္ဓာတ္ က်စရာ အေျခအေနတို႔ျဖင့္ ထပ္၍ ႀကံဳရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဲဥရွိရာ အလယ္ေရေက်ာ္ စပါးဒိုင္သို႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္ခဲ့ေလ၏။
စပါးဒိုင္ရွိရာ ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ ပဲ့ေထာင္ ေမာင္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေတာင္လို မို႔ေမာက္ေနသည့္ စပါးပံု ႀကီးမ်ား ေတြ႕ရသည္။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေခၽြးတဒီးဒီးက်ေနသည့္ အလုပ္သမားတို႔ ပ်ားပန္းခတ္ ေနၾကသည္။ ဘဲဥကို ႀကိဳတင္ အေၾကာင္း မၾကားမိေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ဆီးႀကိဳ မည့္သူ မရွိ။ အလုပ္သမကေလးတို႔က ေ၀ါကင္းရႈးႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားသည့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ၾကည့္၍ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ရ၏။ စပါးထမ္းေနသည့္ အလုပ္ သမားတေယာက္ အနားသို႔ မေယာင္မလည္ ခ်ဥ္းကပ္၍ “ဘဲဥ ဘယ္မွာတုံးဗ်” ဟု ေမးလိုက္ေသာ္ ထိုအလုပ္သမားႀကီးသည္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားေလ၏။ သူကပင္ “ဘယ္က ဘဲဥကို ေျပာတာတုံး” ဟု ျပန္လွန္ ေမး၏။ “ခင္ဗ်ားတို႔ဒိုင္က စာေရးႀကီးကို ေျပာတာဗ်” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ဆိုလိုက္မွ ထိုသူသည္ အလြန္ရိုက်ိဳးေသာ အမူအရာျဖင့္ “ေၾသာ္ စာေရးႀကီး ကို၀င္းႏိုင္ကို ေျပာတာန႔ဲ တူတယ္” ဟု ဆို၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္မရွည္ ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ “ဟုတ္တယ္ ၀င္းႏိုင္ကို ေျပာတာ။ ဒီေကာင္ ဘယ္မွာတုံး” ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ထိုအလုပ္သမားႀကီးက “ဆရာေလး ကို၀င္းႏိုင္က အခုေလး တင္ပဲ ကန္ဘဲ့ကို ပဲ့ေထာင္နဲ႔ ထြက္သြားတယ္” ဟု ေျပာရင္း ကၽြႏ္ုပ္၏ အိတ္ကို ဆြဲ၏။ ထို႔ေနာက္ “လာပါ ဆရာရယ္။ ဆရာေလး ကို၀င္းႏိုင္ ေတာ္ၾကာေနရင္ ျပန္ေရာက္လာမွာေပါ့။ ဆရာကေတာ္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာရင္း အိမ္ကေန ေစာင့္တာက ပိုေကာင္းပါတယ္” ဟု ဆိုၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ အထုပ္အပိုး မ်ားကို ဆြဲ၍ စာေရးႀကီး ဘဲဥ စံျမန္းရာ စပါးဒိုင္ ၀န္ထမ္းတန္းလ်ားဆီသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေခၚေဆာင္သြား ေလ၏။
၀န္ထမ္းတန္းလ်ားရွိ ဘဲဥ၏ ေနအိမ္ကေလးမွာ ေနခ်င့္စဖြယ္ သာေတာင့္သာယာ ရွိလွပါ၏။ အိမ္ေရွ႕ တြင္ စပို႔ရွပ္မ်ား လွမ္းထားသည္ကို ေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ၿပံဳးမိေသးသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀သို႔ ေရာက္လွ်င္ အလုပ္သမားႀကီးက “အမေရ ဆရာ့သူငယ္ခ်င္း ၿမိဳ႕ကေန လာလည္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔တာ” ဟု ဆိုၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အိမ္ေရွ႕တြင္ ခ်ကာ အလုပ္ခြင္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္သြားေလ၏။ “လာၿပီ ဦးေလးေရ” ဟု ဆိုရင္း အိမ္တြင္းမွ စာေရးႀကီးကေတာ္ ထြက္လာ၏။
“ဟင္ အ၀င္း” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ အံ့ၾသစြာ ေရရြတ္မိသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ရတာတုံး ဟု ေတြးမိ၏။ လွ၀င္းရီက လည္း ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ ဘီလူးသရဲကို ျမင္ေတြ႕ရသည့္အလား ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ “ဟယ္ က်ပ္ခိုး နင္ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာတာတုံး” ဟု ၀မ္းသာအားရ ဆိုၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ အထုပ္အပိုး မ်ားကို ေနရာခ်၏။ “ကဲ ေရေလးဘာေလး ေသာက္အုံး။ နင့္ သူငယ္ခ်င္းလဲ ထမင္းစားခ်ိန္ အမီ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္။ ေနပါအုံး နင္က အေၾကာင္းေလး ဘာေလးေတာင္ မၾကားဘူး။ နင္ လာလည္မယ္မွန္း ႀကိဳသိရင္ ငါ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ထားတာေပါ့။ အခုေတာ့ သျဗဳသီးနဲ႔ ငါးရံ႕ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ထားတာပဲ ရွိတယ္” ဟု ဆို၏။ “တေအာင့္တနား အေမာေျဖအုံး။ ငါ ထမင္း ထပ္ ခ်က္လိုက္အုံးမယ္” ဟု ဆိုၿပီး လွ၀င္းရီသည္ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ ၀င္သြားေလ၏။
တခုခု ျဖစ္ေနၿပီမွန္း ကၽြႏ္ုပ္ သိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာျဖစ္မွန္း အတပ္ မသိေခ်။ လွ၀င္းရီႏွင့္ ေျပာစ ရာ ဆိုစရာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း မည္သည့္ စကားကို စၿပီး ဆိုရမည္ကို မစဥ္းစား တတ္ေတာ့။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရ ေကာင္းႏိုး၊ ေရေသာက္ရ ေကာင္းႏိုး၊ ပက္လက္ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရေကာင္းႏိုးႏွင့္ ေယာင္တီးေယာင္ေတာင္ ျပဳကာ ဘဲဥကို ေစာင့္ရေလ၏။
တနာရီခန္႔ၾကာေသာ္ ဘဲဥ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း “လာမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာရင္ ငါ ပဲ့ေထာင္နဲ႔ လာေခၚမွာေပါ့” ဟု ဆိုကာ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္၏။ “ကဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ထိုင္ပါအုံး” ဟု ဧည့္သည္ျဖစ္သူ ကၽြႏ္ုပ္က ဘဲဥကို ျပန္ကာ ဧည့္၀တ္ျပဳရသည္။ “ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္တာတုံး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ စကားစလိုက္လွ်င္ ဘဲဥက လက္ကာျပ၏။ “ကဲ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ မင္းကို စပါးဒိုင္ ဘက္ကို ေလွ်ာက္ျပအုံးမွပဲ။ အ၀င္းေရ ထမင္းပြဲ ျပင္ထားႏွင့္ ေဟ့။ ငါတို႔ သိပ္မၾကာဘူး” ဟု ဆိုကာ ကၽြႏ္ုပ္ လက္ကို ဆြဲ၍ ေရဆင္းတံတားဘက္သို႔ ေခၚသြားေလ၏။
တံတားဦးတြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ေရတက္ခ်ိန္မို႔ ေခ်ာင္းရိုးတ ေလွ်ာက္တြင္ ေဗဒါဖုတ္ကေလးမ်ား ဟိုဒီ ေမ်ာေန၏။ ေဗဒါတို႔တြင္ ပန္းတိုင္ဟူ၍ ေရေရရာရာ မရွိ၊ ေရစီးသန္လွ်င္ သန္သေလာက္ ခရီးေပါက္၏။ တက္ေရ၊ က်ေရကို အမွီသဟဲ ျပဳရေသာ္လည္း ေရ လွည့္သင့္လွ်င္ သင့္သလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ လိုရာခရီးကို ေရယဥ္စီး၍ ေမ်ာႏိုင္သည့္ သတၱိထူး ရွိ၏။ ဘဲဥသည္ ေလပူတခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း “တေလာတုန္းက ငါ ပိုးေလာင္းဘက္ကို စပါးကိစၥနဲ႔ သြားရင္း လွ၀င္းရီနဲ႔ အမွတ္မထင္ ျပန္ေတြ႕တယ္။ သူ႔ဖေအႀကီးလည္း ေသသြားၿပီ။ ပိုးေလာင္းမွာ ေကာက္လာစိုက္ရင္းနဲ႔ ေသာင္တင္ေနတာတဲ့။ သူတေယာက္ထဲ ပိုးေလာင္းမွာ ေဘာက္လုပ္ ေဘာက္စား ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါ သူ႔ကို မရမက ေခၚထားလိုက္တယ္။ မင္း အျပစ္တင္ခ်င္ရင္လဲ တင္ ကြာ” ဟု ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းရိုးတေလွ်ာက္ရွိ ဓနိေတာကို အထူးအဆန္းလုပ္၍ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနေလ ၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဲဥ၏ စကားကို ၾကားရသည့္အခါ အေတာ္ပင္ လူေမာ စိတ္ေမာ ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုသာ နာနာ ဖြာမိသည္။ အတန္ၾကာမွ “ကဲ ဘဲဥရယ္ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲေပါ့ကြာ၊ ေစာင္မ ၾကည့္ရႈတယ္ ဆိုတာ ဒါပဲေပါ့” ဟု ဆိုမိသည္။ ေစာင္မ ၾကည့္ရႈ ဟူသည္ကို အေတြးေပါက္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးလံုး အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္မိ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၏ ရယ္သံသည္ ေခ်ာင္းရိုးတေလွ်ာက္တြင္ ပဲ့တင္ထပ္ သြား၏။ ေခ်ာင္းအစပ္ရွိ လမုေတာကေလးပင္ တုန္ခါသြားေလ၏။
ေမာင္က်ပ္ခိုး
No comments:
Post a Comment